De kring van God

Op het teken van Henk kwamen de vier vrijwilligers naar het midden van de zaal. Een rollenspel tijdens het preekhalfuurtje kwam niet veel voor. Alhoewel Guido het een uur geleden al had aangekondigd. Iedereen in de zaal was benieuwd wat Henk ging vertellen. Dora, Pim, Henk en Jan hielden halt achter Henk, afwachtend wat er van hem werd verwacht. Het kringetje van drie mensen die elkaar omarmden was in een paar seconden gemaakt. Alleen Pim moest op een afstand van 10 meter, misschien voor zondebok,  blijven staan. Dit is de drie-eenheid zei Henk een hand leggend op Jan's schouder. Maar niet zoals we die menen te kennen. Voor mij is al jaren duidelijk dat de eenheid alleen over God gaat. De Heilige Geest en Jezus Christus komen nog niet aan bod.

Henk verliet de kring, met de mededeling dat ze moesten ronddraaien totdat hij zei dat ze mochten stoppen. Bij vrijwilliger Pim gekomen hield hij halt.

Dit is Adam, de eerste mens die op de aarde leefde. Zijn bestaan is nog gehuld in volledige duisternis, het licht van de zon denken we even weg. Nu is er iemand nodig die hem bij de drie-eenheid brengt, dat is Jezus Christus. Als voorbeeldfiguur liep Henk met Adam naar de ronddraaiende kring. In de kring is er leven, geeft het zonlicht voldoende warmte. Op het teken van Henk mochten Dora, Henk en Jan stilstaan en ging Pim in het midden staan. Dit is de kring van Gods eenheid, als Adam de kring weer verlaat is de duisternis weer van kracht. Dit is al jaren mijn visie hoe de Bijbel moet worden gezien. De Vader gaat op in de Heilige Geest en deze in Jezus Christus, alleen Adam is de schepping die in het midden de aanwezigheid van God brengt.

Kortom, de schepping van hemel en aarde vind in de kring van de drie-eenheid plaats. Hierna vroeg Henk de vrijwilligers weer terug te gaan naar hun plaats en was tweederde van zijn spreektijd voorbij. Het klappen voor zijn wetenswaardige rollenspel mocht er wezen.

De drie-eenheid komt steeds terug bij het lezen en begrijpen van de Bijbel. Hoe zie jij dat?

Verhuizen van hemel naar de aarde

Joris had het wel gezien in het Franse dorpje.  Het eenzame bestaan als 40 jarige kluizenaar met maar een supermarkt waar hij tweemaal per week zijn voedselvoorraad insloeg was niet genoeg. Het dorpje werd omringd door bossen en lag nabij de Belgische grens. Een echt natuurmens was hij na 10 jaar bewoning in het armoeiige hoekhuis naast het kerkplein niet geworden. Hij wilde hier beslist niet permanent blijven wonen! 

Iedere zondagochtend bezocht hij trouw de Franstalige kerkdienst, zijn Nederlandse afkomst maakte voor de dorpsbevolking niet uit. Een aantal bezoekers kwamen niet uit het dorpje, ze pakte de auto voor het ritje vanuit een ander dorp, 8 kilometer verderop. 

Hij had nieuwe inzichten nodig om zijn schildersproject uit te breiden. De dichtstbijzijnde stad lag in België en bood hiervoor uitkomst, er waren genoeg voorzieningen en de kans om tevens een woonruimte te vinden.

Ook wilde hij meer weten over een begrip dat de dominee uit de kerk had verteld tijdens een preek. Het begrip 'Van de Hemel naar de Aarde leven' liet hem niet los, in de stadsbibliotheek lagen vast wat religieboeken en leentijdschriften hierover. Hij wist dat de hemel zich boven de aarde bevond, om vanaf die positie de aarde te bekijken leek hem niet verkeerd. De dominee had het zelfs een peace of cake genoemd, wat Joris een indrukwekkende uitdrukking vond.

Behalve dat gegeven had de kerkman Adam en Eva als voorbeeld koppel benoemd die van de hemel naar de aarde hadden geleefd, net zoals Jezus Christus. Van de laatste persoon wist Joris dat hij vele wonderen en genezingen bij de mensen had verricht, alleen (en dat had de dominee gezegd), had hij hiervoor geen woorden gebruikt tegen de mensen. Er was juist een verbondenheid ontstaan zonder een gesproken klank uit zijn stem. Dit vond hij vreemd, wel verbonden zijn maar niet met de mensen hebben gesproken.

Er konden nog heel wat bezoekjes aan de bibliotheek en de universiteit worden afgelegd, want leren was nu belangrijker dan vereenzamen in een slaperig dorpje waar men niet anders sprak dan de Franse taal. Hij moest toch een keer afscheid nemen om te achterhalen wat de dominee beweerde. Liefst zou hij aankomende maandag op de bus stappen naar de grote stad om op zoek te gaan naar een geschikt woonadresje. Als het tenminste kon!

Heb jij weleens het idee gehad te verhuizen om elders een nieuwe start te maken?

Drie mannen met een geheim

Kees, Johan en Hans waren gelovig en voorgangers van een eigen gemeente. Iedere zondag werden de dienst door vele trouwe kerkgangers bezocht. Daarnaast geloofden ze stellig dat de hoop van God levend werd gehouden dat het aantal bezoekers niet terug zou lopen. Om het een en ander te delen hadden ze vijf jaar geleden besloten iedere woensdagavond in de pastorie van de Elisabethskerk bij elkaar te komen. Het onderwerp was vaak de preek van de vorige zondag, de dagelijkse beslommeringen en hun opgroeiende kinderen. Op een woensdagavond in juni waren ze uitgeput van de zomerse temperatuur bij elkaar gekomen. Naarmate het einde van de avond naderde besloot Kees het woord te nemen. Hij wilde iets opbiechten, dat beter niet in de pastorie moest plaatsvinden. De volgende woensdagavond zouden ze bij het grote meer, net buiten zijn woonwijk, het gesprek voortgezet worden.

Een week later zaten ze alle drie in de zomerse avondlucht naar de waterkringetjes te staren, de vislijnen uitgezet in het troebele water. Dit was een goed moment voor Kees om wat op te biechten. Zijn er bij jullie gebieden in het leven waarvan je niet weet welke geheimen er zich bevinden?

Dat een geheim iets is wat niemand mag weten begrepen Johan en Hans natuurlijk wel. Maar omdat te vertellen als vrienden onder elkaar durfde ze niet meteen.

Goed, dan zal ik het maar opbiechten.  Ik doe al jaren doe aan belastingfraude. Het lukt mij al jaren om 1000,00 euro binnen te schepen, zonder dat ik het direct nodig heb. Dat hij goed verdiende als geschiedenisleraar wisten Johan en Hans al. Toen kon Johan zijn geheim niet blijven ontkennen.

Al tien jaar bezoek ik iedere vrijdagavond het Apple-casino in de stad voor mijn gokverslaving. Ik kan het niet laten om te weten of die ene pokerslag of roulettetactiek gunstig zal uitpakken met mijn ingezette geld.

Toen ze verwachtte dat Hans zijn geheim zou vertellen kwam er geen antwoord. Na twee stille minuten, alleen de eendjes kwaakte, biechtte hij op dat hij niet hield van dwangmatig roddelen. Als gelovige moest alles eerst voorgelegd worden aan God. Dit antwoord hadden Kees en Johan niet verwacht.  Toch wisten ze alle drie wat zich in hun privéleven had afgespeeld.

Aan een verslaving zitten altijd vervelende nadelen. Kees, Johan en Hans gingen na die avond bij het grote meer, weliswaar gewoon door met hun gezin en hun taak als voorganger, toch had de woensdagavond in de pastorie een andere inhoud gekregen. Het fraudebedrag en vergokte geld kon openlijk worden verteld, alleen Johan bleef zijn mond houden.

Een verslaving hoeft niet altijd verkeerd uit te pakken. Weet jij van jezelf waar jij gevoelig voor bent?

Het nieuwe horen

Liesbeth was overtuigd dat haar interkerkelijke werk voor de kerkgemeente zin had. Met veertig jaar ervaring wist ze haar het christelijke home in Alblasserdam draaiende te houden.

Het begrip nieuwe horen hield haar al zo lang bezig, dat ze het wilde delen met het publiek. Vooral omdat het een boodschap inhoudt. In Mattheus 13 wordt beschreven over gelijkenissen van het koninkrijk, waar ook een geheim in verborgen ligt. Het geheim dat je ziende blind of horende doof wordt spreekt niet voor zich. De zangvogeltjes fluiten hun mooiste lied of de filmmuziek luiden een romantische scene in, waardoor een nieuwe wereld opengaat. We moeten daarom niet wachten tot God antwoord geeft, eerder doorzoeken om te ontvangen waar we zo naar verlangen. In sprookjes gaat het niet anders.

Een goede manier om te leren van de Heilige Geest zijn de talloze Disneyfilms die het bekijken waard zijn. Neem de figuur Aladinn, uit het bekende sprookje.

Het idee van Aladinn om zoveel schatten mee te nemen uit de grot loopt slecht af. De ingang is afgesloten door de tovenaar. Het geheime wapen, een ring van de tovenaar, brengt hem uiteindelijk naar huis.

Later wil Aladinn trouwen met de prinses, waarop haar vader wel een voorwaarde stelt. Ditmaal gebruikt Aladinn de wonderlamp om zeven schalen diamanten op te halen. Ervan overtuigd het te vinden wordt het een probleem als de lamp wordt afgepakt door de tovenaar. Opnieuw zorgt de ring dat de diamanten en Aladinn veilig thuiskomen. Om vervolgens met de prinses de tovenaar te verslaan maakt het sprookje tot een goed einde.

Aladinn heeft de raad van de vader van de prinses opgevolgd, het ontbreken van de wonderlamp is dat geen reden om de diamanten te vergeten. De ring biedt uitkomst.

In deze tijd, waar individualisme en gebrokenheid overheersen, mogen we hopen op een innerlijk antwoord van God. God antwoord zal dankzij het Nieuwe Horen van Liesbeth zich zeker aandienen!    

In sprookjes vervaagt wat we geloven of menen te zien. In hoeverre is een sprookje voor jou een bewijs dat je toch blijft geloven?

De onbeschrijfelijke duisternis

De duisternis is pikzwart, kent geen lichtschijnsel en voorspelt weinig goeds. Een wereld waarin de mens zich liever niet in bevindt. Het wordt echter anders als we de zwarte leegte gaan plaatsen in de wereld van God, net zoiets dat de natuurgoden in vroegere tijden de mensen in hun greep hielden. Je moest en moet immers ergens in geloven om de waarheid te achterhalen. Als er geen God bestaat is er geen geloof en dus een menselijk gebrek.

God heeft iets positiefs waarvan de mensen geloven dat het waarde heeft en je niet hoeft te lijden in de duisternis. God brengt jou terug naar het verleden, zeg maar voordat je de eerste stapjes zette op de grond. Het is niet voor niets dat gelovigen zich laten zegenen omdat ze hun talenten optimaal willen benutten om nieuwe gaven te ontvangen.

Een afwijzing van de sollicitatie op je droombaan of als de date-afspraak die niet doorgaat is niet leuk. Wanneer je in zo'n situatie zit, ben je kwetsbaar en is herstel mogelijk bij God. Het hoeft niet altijd een zonde te blijven, om vergeving vragen is dan het minste haalbare voor een mens. Dat je opnieuw geboren mag worden en de duisternis verdwijnt!

Stel, je wordt opnieuw geboren, wat zou je anders willen doen?

Dromen over God

Ieder mens heeft wel een mooie droom die uit kan komen. Of de droom ook daadwerkelijk uitkomt, hangt van de situatie af. Henk had het in die zin getroffen dat de stad waarin zijn kerk stond een vredelievende plaats is geworden. Het kerkgebouw staat in een buitenwijk van Rotterdam met diverse culturen die iedere zondag de dienst bezoeken. De droom kan dus alleen werkelijkheid worden als we erin geloven en al worstelend er wat voor doen. Maar wat Henk bedoeld gaat het niet over de realiteit van alledag, het geloven in God verdient aandacht. De stad Rotterdam kwam een aantal jaren geleden slecht in het nieuws. Als kerk hebben we de kans door te bidden voor een stad waar het prettig wonen is. Minder moorden (want dat gebeurde te vaak) en meer sociaal gedrag dus. Een week later werd het werkelijkheid: het aantal moorden was gedaald en de bewoners ervoeren bovendien minder overlast van zwervers. Henk deelde het nieuws die zondag mee aan de kerkgangers die ervoor gebeden hadden. Henk had er lang genoeg voor gebeden met zijn medekerkgangers. Het applaus dat volgde maakte Henk een trotse kerkleider die hield van Rotterdam. Dit is anno 2017.

In de tijd waarin Kaleb leefde was het uitkomen van een droom minder realistisch dan vandaag. Kaleb was een man van vergeving en vernedering en had er geen moeite mee om veertig dagen door de woestijn te trekken bijgestaan door het volk. Na de veertig jaar kreeg hij dan eindelijk het sein van God om vijf jaar te strijden tegen de vijand die het hem lastig maakte. Toen Kaleb de leeftijd van 85 had bereikt vertelde hij dat het geloof in God hem een man maakte van 45 jaar. Hoe kon dat vroegen de mensen zich af? Zijn lichamelijke gesteldheid maakte hem een oude man, maar niet zijn geestelijke brein. Zijn geloof in het vergeven van God tijdens de 40 jaren in de woestijn en de 5 strijdbare jaren waren goed verlopen. Nu kon hij op oude leeftijd genieten van de belofte die Mozes hem had verteld vóór de trektocht door de woestijn: de beloofde stad Hebron was zijn land geworden. 

Heb jij weleens gedroomd van een andere wereld of koninkrijk?

Al 50 jaar gelovig

Kees keek met een gerimpeld gezicht en half kaal hoofd het publiek in. Ondanks zijn oude leeftijd had hij niet de ervaring om een goede preek voor te bereiden. Een beroep als dominee was niets voor hem, wel als vrijwillige kerkhelper in de kerkgemeente De Oase. Maar nu was het er toch van gekomen om voor een groot publiek te spreken.

In zijn vroegere jeugd had hij iedere zondag trouw de kerk bezocht, de regeltjes waren hem door zijn ouders ingegeven. Pas sinds twintig jaar was hij van dat strakke imago afgestapt, deze Pinkstergemeente vond hij veel vrijer met gezang en preken zonder de kerkelijke regeltjes. Het besloeg een lange periode, waarin zijn getrouwde vrouw en kind natuurlijk een rol inspeelde. Wat hem er toe dreef toch iedere zondag de kerk te bezoeken wilde hij het  publiek vertellen.

Bij Lucas 7 vers 36 tot 39 sloot hij zich aan bij de mening van de Farizeeër die Jezus niet beschouwde als profeet, ondanks dat de vrouw Jezus voeten had gezalfd met olie. Dat de vrouw het lef had genomen om dat niet eerst te vragen aan Jezus zei genoeg voor hem. Als Jezus namelijk wel een profeet was geweest, zou hij nog verder vooruit hebben gekeken en het tegen de vrouw hebben gezegd.

Wat Kees ook bewoog om een gelovige te blijven waren de zonden die in het O.T. vervuld worden met dierlijke en menselijke offers. Om een prijs te betalen zul je dus eerst iets moeten offeren. De voorbeeldfiguur Jakob die zijn eigen zoon daarom om het leven bracht vond Kees een verkeerde keuze.

Kees wilde zijn preek eindigen met wat iedere christen weet en niet over uitgepraat raakt: het koninkrijk van God. Na zijn overlijden mochten slechte invloeden van deze aarde niet meegenomen worden naar het hiernamaals. Het positieve zelfbeeld bestaat uit het verlangen op een daverend applaus van mensen bij het binnentreden in het koninkrijk En vooral het toejuichen van Jezus mag niet ontbreken. Dit gezegd te hebben gaf hij het woord aan de leider van de dienst.

Wat is jou gedachte om de kerkdienst te bezoeken?

Het Johannesvers

Giel en Linda woonden al vijf jaar samen in een luxe koopwoning net buiten de bebouwde kom van Amersfoort. Ze waren beiden zo druk met hun voltijdse baan en actief bij de sportvereniging, dat alleen een geplande vakantie het schema kon doorbreken. Aangezien beiden streng gelovig opgevoed waren moest bovendien de zondagse kerkdienst bezocht worden. Op de zondag werd er ook geen auto gereden en de televisie werd niet aangezet.
Na vijf jaar samenzijn besloten ze tijd vrij te maken om te gaan trouwen. Doordeweeks zagen ze elkaar te weinig.
Ze beloofden elkaar om na de trouwdag een dag minder te gaan werken zodat ze meer tijd zouden hebben voor hun hobby's.

Linda zou de achtertuin kunnen herinrichten en Giel zou in de schuur zijn verzameling modelauto's kunnen uitbreiden. Het was een goed scenario.
Het jonge koppel had de trouwerij goed voorbereid. Voor de trouwdag besloten ze het plaatselijke kasteel te reserveren. De antieke kasteelzaal met houten steunbalken en wilde dierenkoppen zou gebruikt worden het uitgenodigde publiek. Het ultieme moment, het woordje van de kasteelheer met het kusmoment zou op het aangelegde podium plaatsvinden. In de ontvangstruimte van het kasteel stond de koffietafel klaar met voor- en na de plechtigheid veel lekkers.

Alle uitnodigingen voor de feestelijke zaterdag in juni waren met zorg uitgekozen. Geen lokale Bruna of AKO winkel waar de trouwkaarten snel te koop waren, dat kon ieder mens doen. Er moest een speciale kaartontwerper worden gezocht die naast twee rondingen voor hun pasfotogezicht, ook een roosjesembleem van crêpepapier moest ontwerpen. En niet te vergeten, het Jezuskruis met twee rozentakjes aan de linker- en rechteruiteinden. Maar het belangrijkste aan de hele trouwceremonie waren de Bijbelse woorden die door Giel en Linda werden voorgelezen. Ze wilde hun gelovige achtergrond niet verbergen. Na lang zoeken, de Bijbel was hun leidraad, was Johannes 4 het meest geschikte hoofdstuk. Giel zou vanaf vers 13 tot vers 17 voorlezen, Linda zou met vers 18 eindigen.

Op de tweede zaterdag in juni regende het pijpenstelen en was het kasteelbezoek dus ideaal om dat te vergeten. Bij het verlaten van het kasteel zou het zonnetje wel weer gaan schijnen. Stipt om 11.00 uur zat de kasteelzaal bomvol, met naast familie ook collega's van het werk en van de sportvereniging. Een kleinere zaal had de het grote aantal bezoekers niet aangekund. 
De bezoekers hadden vanaf 10.30 uur kunnen genieten van een mini-rumgebakje, echte alcoholische drank zou later uit de berging worden gehaald. Op het aangelegde podium wenkte de kasteelheer, in strak gestoken kostuum en met baret, naar zich toe. Voor de ceremonie was gepland dat ze elkaar het 'Ja woord' zouden geven na het Johannesvers en de handoplegging. De levensgrote Bijbel hield de kasteelheer stevig vast, zodat Giel en Linda de betreffende Johannes verzen konden voorlezen.

Het moment tot uitspreken was aangebroken. De eerste verzen over het eeuwiglevende water werden gewoon door Giel voorgelezen. Tijdens het uitspreken besefte hij dat Linda dit toch beter had kunnen doen! Linda sprak vervolgens haar verzen uit. Vers 18 was de ontkenning dat je zonder man beter uit bent erg lachwekkend. Linda las het  vers met een licht blozen voor, waarop alle aanwezigen het aanstaande echtpaar letterlijk uitlachten. Een kwartier later moest het bruidspaar de doorgang naar de draaideuren nogal bedeesd afleggen. Gelukkig, het officiële gedeelte was achter de rug.
Het voorgelezen vers zit Linda nog steeds dwars en na lang aarzelen, heeft ze de voorgelezen tekst in een fotolijstje aan de slaapkamermuur gehangen. Een klein foutje in de voorbereiding!  

Wat is jou Bijbelvers favoriete Bijbelvers?

Een negatieve uitslag

Jezus toespraak in Lucas 4 vers 18 en 19 vormt het hoofdgedeelte van dit korte verhaaltje. Het is nooit verkeerd te geloven dat Jezus blinde mensen kan laten zien en de nieuwe wereld er weldra aankomt.

Op een maandag moest de vader van Fredney toch echt naar het ziekenhuis. Al een paar jaar had de huisarts hem onderzocht en telkens moest hij thuis het rustig aan doen. De oude man had het namelijk aan zijn nieren. Om hem naar het ziekenhuis te sturen voor een operatie was het nog te vroeg vond de huisarts. Tot hij twee geleden hij toch het advies werd doorverwezen naar de Nefroloog omdat het onzeker was hoelang hij nog te leven had. De afspraak voor het uitgebreide scanonderzoek was snel gemaakt.

Voordat vader en zoon de hal van het ziekenhuis inliepen had de taxichauffeur zich aan zijn schema gehouden en hen bijtijds op de taxistandplaats afgezet. Wel had hij zich met hoge snelheid door het verkeer moeten banen, wegens het late tijdstip van ophalen.

Bij binnenkomst liepen bezoekers en patiënten druk door elkaar, hopelijk was het nu niet moeilijk meer de afdeling Nefrologie te vinden. Maar dat viel tegen. De lange rij voor de balie voor het maken van een ponsplaatje en eindeloos vragen naar de juiste afdeling had voor twintig minuten vertraging gezorgd. Toch kwam hij snel in een kort gesprekje met de verpleegster, hij moest met  ontbloot lichaam onder de CT-scan. De uitslag was positief, hij had een nieraandoening die kon veranderen door een niertransplantatie. Hij zou de hele dag (het was 09.00 uur 's morgens) voor uitgebreid onderzoek in een ziekenhuisbed op een kamertje blijven en geopereerd worden.

Fredney werd aangeraden naar huis te gaan, ze zouden hem wel bellen als vader voor de nacht weer opgehaald mocht worden. Maar de gelovige Fredney vertrok niet voordat hij met vader gebeden had. Het lot moest in Gods handen worden gelegd en de nieuwe wereld eveneens. Jezus had het immers aangekondigd staat in de Bijbel.

Diezelfde avond nog ging Fredney na het verlossende telefoontje van de arts zijn vader ophalen. Deze zag er in het in het ziekenhuisbed vermoeid uit, wel kon hij goed spreken en was er geen koorts. Vader legde uit dat ze een extra scan genomen hebben en er nu negatief uit kwam. Ze schijnen dat tegenwoordig vaker te doen vertelde de verpleegster.

En gelukkig had hij met zijn zoon niet voor niets gebeden en was de nieuwe wereld niet vervlogen. Elkaar omhelzend wisten ze dat de oude man niet versleten was, nu het gevaar van een niertransplantatie geweken was. Hij zou binnen twee dagen weer op krachten komen, mits hij het rustig thuis bleef zitten zei de arts. En opgelucht verlieten ze het ziekenhuis.

Het doet Fredney nog steeds goed om het betreffende Lucasgedeelte voor waarheid aan te nemen, mocht het weer achteruit gaan met vaders gezondheid. Zijn raad: Bid veel voor je zieke en geloof in het vertrouwen van God, al is het een positieve of een negatieve uitslag. Een leefwijze zoals in het Lucas 4 vers 18 en 19 staat is nooit verkeerd. 

De nieuwe geloofskaravaan

Hoe je bent opgevoed neem je ook mee  voor de rest van je leven. Wat er daarentegen zich afspeelde voor je geboorte heb je geen weet van, je ouders kunnen je er wel over vertellen. Dat wordt je later ook bijgebracht, tijdens de geschiedenisles op school Doordat je geen weet hebt van het verleden en je jong bent kijk je op een andere manier naar de wereld om je heen.

En juist deze nieuwe en opgroeiende jongeren hebben een voorbeeldfunctie en boodschap naar anderen toe. De christelijke geloofsverspreiders, de nieuwe generatie, bezoeken christelijke evenementen en geven hun geloof vorm door zelfgestichte gemeenschappen. De geloofskaravaan trekt desnoods Nederland uit om andere landen ongelovigen te laten doordringen wat dopen en lief hebben op een bovennatuurlijk manier betekent. Bij het betreden van onbekende wegen komen onverwachte en (soms) verkeerde situaties voort. Dit risico moet genomen worden. Wie niets durft te ondernemen zal ook nooit tot de conclusie van Petrus (in het Bijbelverhaal over Jezus wonder dat hij over het water liep) zijn gekomen. Zijn poging om over het water te lopen werd door Jezus niet aangeraden, doch het proberen om in Jezus voetsporen  te treden meer dan waard. We mogen de moed niet opgeven om nieuwe paden in te slaan en niet-gelovigen te laten bekeren tot de God.

De eerste vorm van leven begint in moedersbuik als de bevruchting op gang komt. Dit noemt men ook wel conceptie, die kan worden doorgegeven aan anderen. We zijn allen menselijke wezens die het avontuur op deze aardbol doorlopen op onze eigen manier. Als de christelijke jongeren het doorgeven van het evangelie juist vertellen zullen de mensen in minder welvarende landen begrijpen waarom de Heilige Geest het vuur verteert en je de stromingen in je lichaam kunt volgen. Lang leve de nieuwe generatie jongeren!

 

Een kleine omweg

Er gebeuren soms wonderen waarvoor geen gebed nodig is. In Korintiën hoofdstuk 13 staat wat onder ware liefde wordt verstaan. Het kan en mag gewoon niet ophouden. Echte liefde kan zelfs betekenen dat een ontmoeting bij een bakje roomijs fantastisch kan zijn. Alex Patti is het 40 jaargeleden overkomen.  

Een zaterdagochtend, de eerste van juli, waar niemand om straat zich in een lange broek durft te wagen. De 20 graden was benauwend voor Alex. Gelukkig had hij geen afspraak met een vriend en de zomerstop van het tafeltennis betekende geen rit naar het clubgebouw. Wel had hij voldoende geld om uit te gaan, ook zonder zijn vriendengroep. Ze waren allen het land uit en Alex vond het idee als alleenstaande uit te gaan aanlokkelijk. Maar dat was voor de avond.

Hij baalde om de half uur durende wandeling naar het Mercatorplein badend in het zweet af te leggen, echter het koffietentje serveerde de verrukkelijkste cappuccino van de hele stad. Dit mocht hij op een zomerse zaterdag niet overslaan. Daar wilde hij best voor lopen. Op de terugweg zou hij de lijnbus nemen die hem één straat verwijderd van zijn huisje bij de bushalte afzette. Vermoeiend zou het dan niet worden. Wat een geruststellend vooruitzicht.

Naarmate hij dichter bij het centrum kwam begonnen de meeste winkels brandde de plafondverlichting al. Het aanwezige personeel zouden de instructies krijgen voor het leiden van de zaak. Om nieuwe kleding of prut te kopen had hij geen behoefte aan. Bovendien deed het dat liever niet op zaterdag, ongestoord rondneuzen kon beter op een rustige doordeweekse ochtend. Na vijf minuten had hij het koffietentje bereikt. De typische inschuifdeuren waren gesloten evenals de plafondverlichting. Pas bij het observeren door de ruit, zag hij het papiertje met de mededeling: onze eigenaresse is zwanger en naar het ziekenhuis, we zijn een uurtje later open. Wat vreemd dacht hij, van enkele personeelsleden wist hij dat ze al vijf jaar hier werkte, dan wisten ze toch wel zonder de baas hoe alles draaiende gehouden moest worden. Om nu een uurtje verveeld door de winkelstraten te dwalen wilde hij niet. Bovendien was hij uitgeput en snakte naar een flesje Fanta. Aan de ander kant van het centrum was er toch een ijscobar, waar iedereen van vond dat de wachtrijen nooit lang waren? Bovendien hadden ze een bakje roomijs met versiersels, die altijd lekker knarste in zijn gehemelte. Hij keerde behoedzaam om en wist het stadspark te bereiken, na het evenwijdig doorlopen van twee kleine straatjes. Het kortgemaaide gras en kraakhelder slootwater waren mooi in de overheersende zonnestralen. Verderop, waar het stadspark eindigde bij het leeuwenmonument, bevond zich de ijscobar. Het was moeilijk de kleine zaak in te kijken, mede doordat het zonnelicht hem verblindde. Om in een verwarmde ijscobar zijn roomijsje te nuttigen leek hem niets. Maar het viel uiteindelijk wel mee. De plafondairco draaide op volle toeren en de ijsvitrines straalde veel koelte af. Het bakje roomijs smaakte nochtans niet zoals hij had verwacht. Net toen hij bedacht dat de zaak van eigenaar was veranderd, viel hem de jonge vrouw bij het statafeltje in de hoek op. Geduldig likte ze over haar bolletje roomijs, geen aandacht voor Alex die was geraakt door haar tengere gestalte.

Ze had kraaltjes van ogen en haar neus en mond waren erg preuts. Maar het meest in het oog springend waren haar lange haren die bijna de grond raakte. Onvoorstelbaar mooi!

Toen ze haar hoorntje voor de helft had opgegeten, draaide ze zich om en liep de toilet in. Alex werd een tikkeltje zenuwachtig. Zijn interesse naar wat van plan zou zijn, bij terugkomst in de ijscobar steeg met de seconde. Hij durfde haar niet achterna te gaan, binnen een kwartier kon weer terug zijn. De kans dat de vrouw een praatje met hem zou beginnen was mogelijk, misschien dat het aanbieden van een tweede ijsje haar wel zou helpen. Voor deze gedachte bij hem opkwam, liep ze hem zichtbaar tegemoet. 'He zeg, die toiletten mogen weleens beter schoongespoeld worden' haar gezicht op de jonge knaap achter de vitrines gericht. 'Ik zal het doorgeven, mevrouw' zei hij en liep haastig weg. 'Zin in een tweede ijshoorntje?' Ze concentreerde zich op hem, wat hem deed blozen. 'Oh, wat een goede vraag, net nu ik terug wil naar mijn huisje bij het stadspark.' Ze zag zijn portemonnee waarin hij wat kleingeld vond en besloot in te gaan op het aanbod.

Hoe romantisch zou het niet zijn geweest als Alex en Floor elkaar eerder hadden ontmoet in het koffietentje. Het uurtje dat de tent openging had hij anders besteed én met succes. Haar vriendinnen kende het Mercatorplein, evenals de grote cappuccinomokken die je in het koffietentje kon bestellen. Een vervolgafspraakje voor Alex en Floor gelegd.
De basis voor het leven als twee geliefden die na jaren ook hun trouwbelofte nakomen is wonderbaarlijk. De twee stadsmensen waren beiden gesteld op het christelijke geloof. Open je hart en luister al biddend wat God te vertellen heeft. Ze wilden alles uit het leven halen wat na 40 jaar niet gelukt is. De zoektocht waarop je het antwoord wil weten is er gewoonweg niet. Alex heeft sinds kort twee kleinkinderen waar hij trots op is. De relatie met zijn vrouw én God is niet uit zijn geheugen gewist. God heeft hem nou eenmaal een zoektocht toegewezen die niet te voorspellen was. De ware liefde uit de Korintiënbrief.    

Gezinsuitje

Waar ik afgelopen zondag ben geweest kun je het beste omschrijven als gezinsuitje. Moeders portemonnee is voldoende gevuld met geldbiljetten voor in het pretparkparadijs. Het is immers onvermijdelijk om haar kinderen te voorzien van leuke souvenirs in de pretparkwinkel. Evenzo bij de vele tentjes waar het snoepgoed er misschien sneller doorheen gaat dan de weken voor het Sinterklaasfeest.

Als het entreebedrag is voldaan gaat ieder gezinslid zijn eigen gang. Afgezien van de shows waarbij de speciale stunts en moeilijke kunstjes van de artiesten iedereen versteld laten staan. Het einde is nog lang niet in zicht.

De peuters en kleuters vermaken zich onder toeziend oog van moeders aandacht. Iedere verkeerde beweging met het opgroeiend lichaampje moet voorkomen worden. Alleen al het genieten van de liefdevolle snoetjes brengt haar in een vrolijke stemming.  

Het opvoedmodel noemt men dat. Voor de onrustige puber ligt het verschil erin op eigen houtje de attracties te verkennen.

De twintigers en dertigers, daarentegen, zijn al zover buiten moeders oog om een geschikte verkenronde uit te stippelen. Eventueel met hun eigen kinderen, het moet er toch een keer van komen. Ze hebben het maar druk met het gezin.  

De man vreest al dat er maandagochtend de hectiek van de schoolgang weer begint en legt daarom een hand op het rechterbeen van zijn vrouw. Nu nog even niet.  Geen denken aan om zoveel mogelijk attracties uit te proberen, die tijd hebben ze vroeger al ondervonden.

De maandagochtend is voor ieder gezinslid weer hetzelfde.  Al dat gehaast en gejakker voor school en werk is nou eenmaal een levensproces. Uitgezonderd dan het gezinsuitje dat voor voldoende vermaak heeft gezorgd. 

Op welke plaats Joachim en Linda de trouwbelofte zouden afleggen was wel duidelijk.

Zonder familie en vrienden was veel geschikter voor het rustzoekende stel.
Een kasteel was te ouderwets, het stadhuis was te bekend, de kerk was niet weggelegd voor ongelovigen.
Het juiste idee kwam bij het opblazen van de feestballonnen.
De zweefvlucht in de hete luchtballon had alleen één nadeel: de voorbereide picknicken in ijle lucht zou hen misselijk maken. 

De verandering

Niets wees erop dat deze zondagochtend anders was dan de voorgaande. Tamara at met tegenzin het droge beschuit op om daarna aan de verfrissende drinkyoghurt te beginnen. Haar poes Doortje lag half te slapen naast haar op de bank. Zoals gewoonlijk stond de tv aan het op het kanaal van de vorige avond.

De beelden van het jeugdprogramma waren saai en eigenlijk wilde ze doorzappen naar een programma waarvan je wat kon leren. Ze wist dat er soms een kerkdienst werd uitgezonden, waarbij het prachtige interieur met glas-in-lood ramen haar de adem benamen. Ze zapte door en belandde bij het intoetsen van 2 cijfers, per toeval, op een Nederlandse zender.

Toen ze als piepjong meisje voor het eerst op de luchthaven Schiphol landde wist ze al dat dit land erg klein is en iedereen op latere leeftijd apart gaat wonen. Je werd geboren in een gezin en op latere leeftijd ging je met je geliefde samen wonen of koos ervoor om in een woongroep niet te vereenzamen. Maar Tamara was hierop een uitzondering. Je mocht als alleenstaande in een klein huisje wonen, dat haar beter eigenlijk beter beviel. Maar ze wist dat er genoeg alleenstaanden waren die het net als zij ook niet breed hadden. Het baantje bij de plaatselijke crèche verdiende net genoeg om van te leven. 

Doortje verlangde naar haar bakje water, terwijl ze zich uitrekte en gefascineerd naar het tv-beeld bleef kijken. Het decor van een grote balzaal zonder spiegels en met een diaprojector op de achtergrond had ze nog niet eerder gezien. Er waren Bijbelse woorden te lezen, na 30 jaar in Nederland woonde en een cursus inburgering wist ze het zonder problemen te begrijpen. Ze wist daarentegen weinig van het christelijke geloof, alleen de dienst in het dorpskerkje bij het kanaal had ze op haar 8ste jaar nogal saai gevonden. Het ontvangen Bijbeltje dat ze na afloop van de dienst kreeg had ze uiteindelijk zover mogelijk opgeborgen. De tv-dominee links in het beeld sprak langzaam en beheerst, dat ze altijd waardeerde als mensen haar op straat zo aanspraken. Ze vergat prompt de eerste zinnen die hij uitsprak, vanwege het enorme interieur erom heen. De harpspelende muzikant kwam voor 10 seconden in beeld en verdween toen de camera draaide. De preek van de tv-dominee was gericht aan 'alleenstaande' en mensen die 'in de put zaten'. Dat Jezus je hieruit halen, is een feit. Je hoefde de Bijbel maar open te slaan bij Hebreeuwen 4 en je begreep wat hij bedoelde.

'Je moet bereid zijn vol te houden tot het einde nadert' aldus de woorden van Jezus.

Ze dacht weer terug aan haar vroeger Bijbeltje en waarom de tv-dominee het zo interessant vond, dat hij het wilde delen. Jezus uitspraak gold dus in het bijzonder voor haar situatie. Alleenstaand en in het afgezonderd van verre familie en vrienden. Zijn laatste woorden werden afgesloten door de harpmuziek waarop het programma eindigde. Ze bleef voor een minuut nadenkend naar haar poes kijken. Doortje leek haar te smeken om haar water, desnoods haar ochtendhapje erbij. Ze wilde daar nog even mee wachten.

De boekenkast stond tegen het dunne muurtje met onderin 4 lades met rommeltjes én wat kleine boekjes. Na even zoeken vond ze geheel achter in het stoffige Bijbeltje met dunne kantjes. Ze sloeg het harde kaftje om en blies het vele stof ervan af. Na even zoeken vond ze de Hebreeuwenbrief en vervolgens Hoofdstuk 4. Had ze het goed begrepen dat als je maar aandachtig de woorden van Jezus tot je doorliet dringen het goed kwam? Na het lezen begreep ze dat Mozes en David als helden van God werden gezien. Met Jezus lovende woorden, in het laatste gedeelte, voelde ze zich niet meer alleen. Ze hoefde de Bijbel maar door te spitten om Jezus te volgen op zijn reis, dan kwam het goed. Ze besloot de tv-gids door te zoeken naar welke programma's over het geloof gingen. Ze kwam er tenslotte niet uit. Misschien dat ze eens wat meer zenders moest bekijken over het onderwerp.

Haar kijk op de wereld was veranderd. Het Bijbeltje legde ze op haar nachtkastje en het telefoonboekje met nummers van familie en vrienden lag bij de handset. Vanaf nu moesten relaties worden hersteld en zou Jezus een belangrijke plaats innemen in haar verdere leven.

Een Moldavisch uitstapje

In de Korintiën brieven heeft Paulus het over zijn zwakheid en wijsheid die voor hem belangrijk zijn. Er heerst de overtuiging dat in deze maatschappij iedereen maar een mening moet hebben. We mopperen en zeuren als het tegenzit terwijl het welzijn en niet accepteren ervan dat het er nou eenmaal bij hoort. Net als Paulus moeten we beseffen dat het bezitten van wijsheid gewijzigd wordt dankzij onze intelligentie. In de Korintiën brieven valt te lezen dat God zwakheid van de mens gebruikt om de sterken te beschermen.

De conclusie is gelegd dat kennis en wijsheid van God meer inhoudt verdient.

Herman was een man van middelbare leeftijd die jaren had gewerkt in een instelling voor gehandicapten. Bijgestaan door zijn vrouw, die advocaat was, hadden ze niet te klagen over hun inkomen. Totdat zijn vrouw eenzelfde soort baan kreeg aangeboden, in een land dat minder welvarend is dan Nederland. De reden om in Moldavië te gaan wonen was snel gemaakt, ze wilde niet gescheiden en er zou vast een mogelijkheid zijn dat Herman een soortgelijke baan in de gehandicaptenzorg kreeg aangeboden. En dat bleek haalbaar. Bovendien kom Herman met eigen ogen gaan zien hoe de voorzieningen daar waren.

Het gehandicaptenkamp bevond zich niet bij de stad, zoals in Nederland het geval was, maar op het platteland ver verwijdert van een dorp. Het cliché heerst namelijk dat een gehandicapt persoon minderwaardig is en dus afgezonderd moet worden. De mensen accepteren gewoonweg niet zoals je bent. Sindsdien had Herman er al tien jaar onafgebroken gewerkt en zodoende schetse hij wat voorbeelden hoe gehandicapte volwassenen opklimmen uit het taboe van minderwaardigheid.

Het eerste positieve voorbeeld was een eenzame man, genaamd Goli, die op zijn kamertje leefde en de Bijbel bestudeerde in zijn vrije tijd. Naar een tijdje besloot hij op zoek te gaan naar medechristenen, wat in de Moldavië cultuur niet gebruikelijk is. Het eigen initiatief en moed hebben hem veranderd, omdat zijn gevonden lotgenoten snappen wat het is om te leven met een handicap.

Het tweede positieve voorbeeld waren de twee jongvolwassenen, en man en vrouw van ongeveer 20 jaar, die gezamenlijk de avondvullende kerkdienst vulde met Bijbelteksten en muziekmakend op een trommel. Op zich niet zo bijzonder. Maar dat veranderd wanneer je gaat beseffen dat de man spraakgebrek heeft en nauwelijks een woord over zijn lippen krijgt. De vrouw daarentegen had een spastisch been en slecht gehoor. Beiden combineerden ze elkaars handicap, de vrouw vertaalde op een beeldscherm de woorden van haar echtgenoot, de man hielp zijn vrouw met het slechte gehoor door op haar schouder het ritme van de muziek aan te geven. Ze waren al elf jaar gelukkig getrouwd.

Deze twee voorbeelden bewijzen dat in het gehandicaptenkamp het christelijke geloof wordt gebruikt om een andere draai te geven aan je leven. Herman heeft tijdens zijn werk deze mooie voorbeelden mogen zien en het heeft hem duidelijk geraakt.

Tegelijkertijd schuilt er ook een gevaar schuilt er ook een gevaar dat de wijsheid van de mens te ver kan gaan. Herman volgt met regelmaat de kranten en is van mening dat Social Media ook invloed hebben op ons gedrag. In een artikel had hij gelezen over een aap uit de dierentuin die het fototoestel had gepakt dat op het muurtje van het buitenverblijf lag. Niet echt bijzonder zou je denken. Dat het beest vervolgens een selfie had gemaakt en de fotograaf zijn krant opdracht had gegeven het te plaatsen op het internet is wel wereldnieuws. Zijn de rechten van de foto opgeëist door de fotograaf of heeft de aap bewezen zijn eigen recht te hanteren?

Als God beweert het aangezicht van de wijzen te vernietigen, is het dan niet beter elkaars recht te aanvaarden? In de kerk hebben we net zo niet bereikt wanneer we als individuen het gebouw verlaten en God niet verstaan in zijn recht. In Moldavië bestaat de warme cultuur, waar het belangrijk is om prioriteit te geven aan onze relaties. In de koude cultuur mogen we leren te bouwen aan onze relaties zodat God niet een ieder apart zijn zegen uitspreekt. We zijn allen één kerk!

Kun jij een situatie geven waar je hebt ervaren dat geloven ook anders kan?

Getuigenissen en jonge moeders

Niets leek erop dat er een speciale dienst zou komen. Er gold voor de zomervakantie een aangepast rooster met daarop alle taken van de vrijwilligers. En hoe gek het ook klinkt, je wordt er op aangesproken wanneer je onaangekondigd moet bijspringen. Ik moest bekertjes vullen om het genot van drankliefhebbers te verblijden. Zelfs in de twee zomermaanden waren de schoolvakanties de reden dat het aangepaste rooster gold. Het verbod op de normale indeling was door de roostermakers niet voor niets bedacht; er waren relatief minder vrijwilligers actief.

Het aantal trouwe bezoekers bleef daarentegen gelijk, ook de bandleden bleven trouw aan hun opkomst. Naast de gedegen gitaarklanken werd het bandje ook bijgestaan door de liefdevolle alt-stem van de jonge moeder. De kinderen in de kerkzaal konden gewoon niet besluiten het gebouw te verlaten. Het aantal jonge moeders was genoeg om te beseffen dat de alt-stem de kinderen in een liefdevolle omgeving wilde houden.

De stem van Karin maakte daar opeens een einde aan.  Er moesten getuigenissen worden afgelegd, door mensen die net niet hun tranen konden bedwingen.  Het leven is meer vallen dan op te staan uit het dal. Gelukkig kwamen er geen diepbedroevende verhalen, na de dienst kon je altijd nog voor je laten bidden om rouw.

Je kon nog verder gaan bidden in het grote kamertje, al behoorde dat officieel niet meer tot het kerkgebouw.  Ik hield altijd voet bij stuk; alleen tweetalig zingen en alleen de voorkeur om de jonge vrouwen met een beetje genot te aanschouwen.

Naast dat Karin de leidende rol op zich nam, had ik als man van 34 jaar niet alléén een oogje op haar. Zij kon altijd goed luisteren en geen enkele zin liet ze inkorten. De jonge moeder met de gitaar die werd bijgestaan door de singlevrouw achter het keyboard waren van een andere slag. Voor mij een afwisseling van het vrouwelijk schoon. Straks zou de gitaarvrouw zich bij haar gezin voegen, zonder maar één ogenblik bij mijn lustgenot te hebben stilgestaan. Mijn eerdere ontmoeting met de singlevrouw, dat er een wekelijkse ontmoetingsavond met bandleden zou zijn stemde mij tevreden. Ik wilde natuurlijk wel een bijdrage leveren, ik had vroeger meegezongen in het kerkkoortje. Op mijn keyboard spelen was in weken al niet meer gebeurd. Want dat moet duidelijk zijn; het mag niet opvallen als mijn interesse verder reikt dan het mooie muziekspel.  Het idee, om mijn muzikale ervaring te delen en dus jonge vrouwen te ontmoeten kon ik moeilijk weigeren.

Maar dat had niets te doen met waar Karin mee bezig was. Een voor een kwamen de getuigenissen met soms een Bijbelvers die was blijven hangen. Het thema van de dienst was immer Getuigenis, mijn genot tot het vrouwelijk was inmiddels verdwenen.

De afsluiting met een kort liedje had een rustgevende boodschap; kan het niet beter worden, roep je gewoon DE HEER om hulp.

Na de dienst zouden de alledaagse zaken weer prioriteit krijgen, met gesprekken aan de statafels. De jonge moeders meden deze plaatsen, er moest gelet worden op de jonge kinderen. En daar hebben we ook een punt; kinderen onder de 6 jaar zijn zo speels dat wakende moedersogen  belangrijker zijn. Hierboven liepen ze wat verstandiger rond, alleen nog niet geschikt voor een praatje. De kindertijd had ik met 34 jaar ruim achter mij gelaten, afhankelijkheid van mijn ouders is niet meer nodig. Met iemand van 25 jaar kun je wel een doeltreffend gesprekje voeren.

Behalve de korte jurkjes en blousejes was de kernboodschap van de dienst hetzelfde; in het Huis van God ben je altijd welkom. In september zou het oude rooster weer ingaan. Geen zomers genot meer!

Kun jij merken dat de zomermaanden rustiger zijn in jouw kerk?

Een Amerikaanse megadienst

Wie naar een adembenemend zangconcert of vriendschappelijke voetbalwedstrijd is geweest, kent het fenomeen hemels binnenkomen in een groot stadion. In Amerika (VS) bezitten ze net zo'n enorme megachurches waar duizenden gelovigen de dienst beleven. Ten minst dat vermoed ik. In Arnhem bestaat sinds een aantal jaren net zo iets, de enige manier om met veel kerkgenootschappen het stadion vol te krijgen. De stad zit vol met kerken die eenmaal per jaar gezamenlijk een hemelse dienst organiseren.

Al twee maanden eerder was het bij mij in de kerk aangekondigd en steeds weer herhaald, vanwege de vrijwilligers die nodig waren voor de hulp met te parkeren auto's en in het stadion zelf.  In een ruimte waar de akoestiek en weidsheid enorm ver reikt, valt voor mij geen kerkdienst te beleven. Grote conferencies hebben dat gevoel minder, omdat de grote ontmoetingstent niet is verlicht en het kruis wel ergens staat opgesteld. De plakkaten van de stervende Jezus en het laatste avondmaal hangen ook ergens in deze tent. Ik ben op conferencies geweest waar de sfeer om  je te omgeven met christelijke muziek en talloze sprekers meer toepasbaar is.

Maar niemand kan ontkennen dat het succes van een stadiondienst niet gepast is. Wat al die uitbundige ervaringen na de bezocht dienst zijn, zal ik de volgende zondag bij het koffie/thee moment  wel horen. Want mijn besluit om de ze hemelse dienst over te slaan berust op de gedachte dat het Huis van God niet thuishoort tijdens een bijeenkomst van duizenden gelovigen.  Is zo'n stadiondienst niet teveel gevraagd als God je wilt bereiken in je hart? Of is het juist vergelijkbaar met die megachurches in Amerika (VS)?     

Een openbaring

Een overwinning is een prestatie die in jouw voordeel is beslist. Je hebt ervoor moeten strijden het spelletje of sport aan te gaan, met het risico als verliezer naar huis te gaan. Maar houdt er niet van de spanning en aanmoediging van het publiek? Als overwinnaar mogen we op het trappodium staan en de bekende medaille in ontvangst nemen. Eenmaal thuis prijkt de beker of medaille in de glazen kast. Maar zijn we hier naar verloop van tijd wel tevreden mee? Naast dat mensen weten dat jezelf in de schijnwerpers stond is na een maand het succes alweer vergeten. Het werk en onze dagelijkse beslommeringen eisen de meeste aandacht op. Het leven bestaat toch uit meer dan prestaties neerzetten?

Het is iets heel fantastisch en tegelijk een onwerkelijk gegeven om deel uit te maken van Jezus Christus openbaring. In Jezus tijd waren er ook wetten die ook hem belemmerde bepaalde handelingen uit te voeren. Zijn deel van de openbaring heeft dus toch beperkingen? Bepaalde regels kunnen ons in deze tijd toch ook belemmeren? Een wet verzinnen is Gods bedoeling niet geweest. Dat is een ook een stukje van de openbaring: de wetten zijn door de mensen bedacht en zijn voor God dus niet te begrijpen. Als mensen zijn we bekleed met zijn heerlijkheid, in het besef dat Jezus niets kan uitvoeren zonder dat God het heeft uitgesproken. Volgens Paulus is hem tegenkomen alleen mogelijk door in de hemel af te dalen. Je eigen leven wordt op een zijspoor gezet, zodat de doorbraak om het koninkrijk te betreden mogelijk is. Jouw vurige wens dat alleen vervult kan worden als God jouw huis heeft betreden is precies dat idee.

Als we dit niet regelmatig bijhouden gaan we het verleren, net als in het volgende voorbeeld duidelijk wordt.

Van de twee gekochte plantjes krijgt de ene iedere dag voldoende water in zijn bakje en zal voldoende uitbloeien. Het andere plantje wordt vergeten en gaat langzaam sterven in de potaarde. De levende Jezus Christus heeft alleen bestaan doordat zijn opgestane gestalte nog leeft bij de mensen. De belangrijkste wet, aangezien het is het onderhouden van zijn Geest en het woord van het God.

Zijn offer zal ons blijven herinneren aan een triomf van zijn bestaan.

Heb jij een doel waarvoor je wilt gaan?

Verkeerd interpreteren

Intercultureel is een breed begrip dat inhoudt dat je als gelovige dieper ingaat op je medemens. Voordat je meteen een Bijbelstudie gaat overwegen, probeer ik het eerst met een aantal voorbeelden duidelijk te maken.

Er zijn twee manier van denken in deze maatschappij:

het individualistische denken dat puur gericht is dat zelf boven alles staat. De vis in het water voelt zich prima, tot er een collega-vis dat ook zo vind en het minder interessant wordt.

Het groepsdenken, dat o.a. uit het Midden-Oosten keert het proces om. Je functioneert als één familie en zal nooit de ander vis als minder beschouwen. Je familie is altijd dichtbij, waar je je ook bevindt.

In de Bijbel zijn een drietal verzen die een afspiegeling zijn van wat je als groep anders bekijkt.

In Lucas 8 valt te lezen dat Jezus het woord van God volgt en zijn moeder en broers niet de menigte van het volk in laat stappen. Dat is niet wat God wil. Het vertrouwen om God te dienen staat voor hem hoger, dan klakkeloos zelf de beslissing te nemen.
Anders is het individualistische denken, wat in Nederland heel normaal is. Alles gebeurd volgens het boekje, de afspraken en correct  handelen  is de hoogste prioriteit. Het vreemd vinden dat de ander het niet opvolgt is een schande en verdient geen hoofdprijs. Alleen een kort excuus volstaat.

In het groepsdenken staat het elkaar volgen juist voorop. In Lucas 11 de verzen 5 tot 8 wordt de vriend behandelt alsof hij niet welkom is in het huis. In Nederland zou het gewoon niet kunnen dat er 's nachts een vriend als gast wordt beschouwd, zonder dat het is afgesproken. Maar zo heeft Jezus het niet bedoeld. Wie er ook aanklopt op de deur, altijd mag de vriend of vreemdeling binnenkomen. Het Huis van God is een plaats van gastvrijheid en een thuis voor ieder mens. Het beledigen en wegsturen van deze persoon is in de groepscultuur hetzelfde  als iemand in het gezicht spugen. Wat we niet van God hebben gevraagd maar toch gekregen mag niet geweigerd worden. Jezus is er zelf heel subtiel en direct over: 'wees een eerlijk en gevoelig mens als het om gastvrijheid gaat.' De onderlinge relatie tussen jou en de gast is heel belangrijk.

In Mattheüs 21, het laatste voorbeeld, komen de beiden jongens ter sprake, die ieder met een eigen visie dien wat Jezus vraagt. Het verkeerd opvolgen van wat Jezus vraagt verdient een straf. Deze straf kan in een groepscultuur, hoe vreemd ook, altijd vergeven worden. Als vader, degene met het leidinggevende voorbeeld, vraagt de opdracht uit te voeren is er geen excuus mogelijk. De straf voor het niet of onjuist uitvoeren ervan is de vergeving die erop volgt.

De spijtbetuiging is in Nederland voldoende, het proces van het foutief handelen dat voorkomen moet worden, is bijvoorbaat al verkeerd handelen.

Jezus geeft het goede voorbeeld, zeker als hij God aanroept. Een meningsverschil is niet erg, achteraf vergeving vragen mag altijd. In Nederland kennen we onze agenda en taken wel, maar het niet opvolgen van de afspraken is ondenkbaar. En dus de uitwerking als je als groepscultuur voor het eerst in Nederland gaat wonen. Het voor jezelf op eigen houtje regelen is vreemd en wordt niet gedoogd door de familie. Dat bestaat niet.

Zijn er waarden en normen die voor jouw belangrijk zijn?          

Met olie kan alles

Jeannette vertelde een heel interessant verhaal. Omdat weinig mensen haar kenden had een eerst een inleiding gehouden van 5 minuten.

Met een getrouwde man waren ze beiden gescheiden. Omdat ze soms voor een maand bij haar man woonde in het Duitse Beieren, was het ook heel normaal in die plaats de Pinkstergemeente te bezoeken. Er kwamen een kwart minder kerkgangers dan in onze kerk, wat ze niet erg vond. Het gebruikelijke Duitse Gruß Gott vond ze veel prettiger klinken en kwam voor haar over als een vakantiegevoel.  

Maar terug naar het verhaal. Ze had uit 2 Koningen 4 vers 1 tot 7 voorgelezen en in de laatste zin was het woord olie te horen. De schuld die de vrouw bij Eliza moest ondergaan, bestond uit het verkopen van een potje olie. Maar ook in onze tijd is het bakken van voedsel, de brandende straatlantaarns van olielampen en als zalf voor schaafwondjes ook mogelijk. In die tijd werd dit wondermiddel gebruikt voor andere gebruiken. De vroegere Koningen gebruikte de olie als intreding voor een nieuwe regeerperiode. Een teken dat de heersers geloofden dat het wondermiddel hen beschermde tegen vijanden. Dat zalven vinden we in deze tijd ook terug in de kerk.  

Het genezen van geestelijke ongemakken en onvolkomenheden wordt toegepast in de kerk. De gedachte dat God de mens met bloed wil wassen is een stap in je geloof durven zetten. Om te verwachten dat God het moment kiest om in te grijpen is een vertrouwen in zijn goedheid. Onze broeders en zusters (familieleden en vrienden) hebben hulp nodig, maar zodra ze jou willen helpen hoeft het niet meer. Niet doen is het devies. Gewoon toestaan dat ze ook jou mogen helpen als het wat moeilijker gaat in je leven. Al hoeft dat natuurlijk niet met olie gezalfd te worden. Dat is voorbehouden aan de kerk.

Wanneer ben jij voor het laatst gereinigd van je zonden?

God is wederom verhuisd

Het boek Handelingen gaat over het Pinksterfeest. De opdracht van Jezus om in de stad te wachten op de Heilige Geest neemt het volk serieus. Straks zullen alle stedelingen het doorvertellen van wat ze hebben gezien.

Ook de vervulling zal zich door de harde wind en vuur om het huis verspreiden. Als het volk zich afvraagt of er een nieuwe wereld gaat komen, zal God zeker een teken geven. Maar wat als God besluit zelf te verhuizen? Zou jij dan een kaartje van hem ontvangen over de post

Als we als kerkgangers iedere zondag uit gewoonte de dienst bezoeken, mogen we best beseffen dat het geen verplichting is. We moeten juist met openheid het Huis van God betreden, geloven doe je om vervuld te worden met liefde. Niet anders.

Wat is Genisus 12 dan een mooi Bijbelboek, het bewijs dat een advies van God zin heeft. Abram vertrouwt erop dat het land Kanaän hem voldoende oplevert voor de rest van zijn leven. Het grote volk, zo zegt God, zal hem zegenen evenals hij dat voor hen zal doen. Het nieuwe koninkrijk zal worden gesticht, dat voor hem een droom is die in vervulling gaat. Bij gebrek aan kennis, mag de stem van God als waarheid worden beschouwd. Zijn vrouw en zoon Lot zullen hem vergezellen op de reis. Hierbij zijn God en de mens samengebracht.

Door Gods aanwezigheid vindt er incarnatie plaats: God besluit een stap verder te gaan en ziet in het aangezicht van de mens zichzelf. Die openheid straalt Jezus ook uit, wat in talloze voorbeelden terugkomt in de Bijbel. De vraag aan de vrouw of ze ooit veroordeeld is geweest, is niet makkelijk te beantwoorden voor haar. Zal ze het ontkennen, dan zal Jezus haar kunnen betichten op slechte zaken. Zal ze ermee instemmen, dan moet er een wonder gebeuren wil ze nog verder leven. Maar Jezus komt met een verrassend antwoord. Ze zal niet worden veroordeeld. De last om iets als schuldige hebben misdaan valt dus af.

Het kan niet anders of Jezus besluit ons te verlaten. Om vrede te brengen op de aarde zal zijn offer het bewijs worden dat hij de Vader gehoorzaamd. Die ene dag dat alle volken in opstand kwamen tegen hem, besluit Jezus zichzelf te onderwerpen aan hen.

Voor de Joden is het offer niet direct een teken dat hij daarna ook is opgestaan. De tongen van het vuur bewijzen voor hen dat de bevrijding echt dichtbij is: de Abram uit Genisus 12 toont aan dat luisteren en vertrouwen in God loont. Dat God met het Pinksterfeest is verhuisd komt ieder jaar weer terug, het goede plekje moet nog gevonden worden in ieders mensenhart. Al 2000 jaar vertrouwt de kerk, met alle risico's voor zijn volgers, dat God zijn bestemming heus we zal vinden. De verhuizing is wel een goed teken. Jezus, is volgens de christelijke kerk opgestaan en zal daardoor een levend bewijs voor de mensheid. Het dankoffer van God mag ieder jaar weer gevierd worden.

De prostitutie in de Bijbelse tijd

Er bestaat nog steeds een groep mensen die zich de Koptische kerk noemt. Hieronder vallen, behalve Kopten, ook Orthodoxe en Katholieken christen. Voor hen zijn de woorden van God een passie van het evangelie van Jezus. Jezus brengt immers de mensen bij het hart van de Vader. 

Het blijkt dat christenen dat het verhaal van Lucas en zijn vervolg in Handelingen zeer nauwkeurig is beschreven. Zo ook het levensverhaal van Jezus waarbij het eerste optreden in Galilea opvalt. Na zijn bekende woorden begrijpt het aanwezige volk dat God zojuist gesproken heeft. 'Het koninkrijk van God' aldus Jezus, zorgt bij de Farizeeën en grote leiders voor twijfel.  

Gaan we de twee evangeliën van Lucas en Mattheus met elkaar vergelijken, vallen vooral de beleving van de vrouwen op. Of je haar een naam geeft of laat zalven maakt wel uit. Het lichaamsdeel dat vervolgens wordt gewast is ook opvallend: de voeten bij Lucas, het hoofd bij Mattheus. Interessanter is het als laatste de tocht van Jezus naar Jeruzalem gaat óf naar het einde van zijn bestaan.  

En nu het belangrijkste gedeelte: de wereld van mannen en vrouwen uit de Bijbel. Verschil moet er zijn, en wel in de manier van handelen tegenover de ander. Mannen hadden de taak om te zorgen voor misbruik en veroordeling naar de vrouw toe. Naast het uitoefenen van hun ambacht (er waren veel vissers en timmerlieden) kregen ze er dus een tweede opdracht erbij.

Het feit dat de vrouwen prostituee werden is dan niet moeilijk te verklaren. Er viel niets te kiezen. Het is onvoorstelbaar dat vrouwen in de Bijbelse tijd niets te zeggen hadden, getuige het verslag van Lucas en Mattheus. Van de Bijbelse vrouwen waren o.a. Rachab en Ruth overgeleverd aan het lot van gedwongen seks.

Maar bovenal levensverhalen vertellen is wat ze gedaan hebben. De bezetenheid en bevrijdingen die Maria doormaakte hoorde bij haar 7 kwellingen, wat op zich al veel zegt wat zij doorstond tijdens haar leven.

Het levensverhaal wat wij bij Jezus mogen neerleggen is voor beiden geslachten mogelijk. Ook in deze tijd kennen we het woord prostituee of hoer alleen zijn zij niet meer bestemd voor misbruik of veroordeling. Meer als handelsobject om er veel geld mee te verdienen. Het beroep heeft nog steeds een betekenis.

De spanning van het wiel

De spanning van spaken in een fietswiel is een vergelijking met het grootbrengen van een baby tot een volwassene. Zonder spaken valt het fietswiel uit elkaar, en verdwijnt de functie van ronddraaien. Een baby heeft echter ook aanraking nodig evenals een omgeving die veiligheid, geborgenheid en aanvaarding geeft. Het opgroeien naar een volwassene wordt in het ontwerp voor een goede wielbasis ook verwacht. Het kind zal zich steeds meer bewust worden dat een kind van God zijn een acceptatie om christen te worden. 

Zelfs volwassenen heeft er moeite mee, te denken in de overtuiging dat God altijd een plaats over heeft. Dat is ook niet meer dan normaal. Als het fietswiel is verbogen kun je het ook afschrijven en ga je zwabberen van het feit dat er iets verkeerds op je pad komt. Gelukkig kan een omstander een helpende hand bieden, mocht het fietswiel het begeven.  Zo kun je op je zoektocht ook helpers tegenkomen die je weer op het pad naar God zetten. Wat je er op latere leeftijd mee bereikt is onvoorstelbaar. Een schittering van God. 

De algemene opvatting van een volwaardig mensenleven is het nemen van genoeg nachtrust, een juiste lichamelijke verzorging en juiste manier van voeden. Oftewel, het bed-bad-brood idee, bekend van de politieke inbreng. Er is geen sprake meer van een dakloze die over straat zwerft of een drugsverslaafde die verlangt naar een portie verdovingsmiddelen. Natuurlijk is dat in een wereld van onrecht en tegenslagen niet evident, het geloven en hopen op een God wel. Er komt gewoon een weg vrij om die verbuiging in het fietswiel te herstellen, eveneens met de spanning van spaken.

Waarin vind jij dat God jou mag voorzien?

Het Heiligdom in de stad

Wie een stad uit de Bijbelse tijd betreedt ziet naast de huizen ook een bekend bouwwerk: een tempel van de Heilige Geest. Het is een voorbeeld van Gods koninkrijk. Het feit dat alleen Joodse mensen dus kunnen weten welke verlangens zich in de tempel bevinden, is wel logisch. Het was immers een Joodse tempel. Alleen de voorwaarden dat alleen Joden welkom zijn is vreemd. Als je het 'Voorhof der Heidenen', of tempelplein, hebt bereikt kun je het tempelterrein betreden.

Het feit dat op een keer de priesters het bouwwerk verlieten, waarna een enorme wolk het heiligdom bedwingt, is niet voorspeld. Wat er vervolgens bij het tabernakel, of grote tent, plaatsvindt mag ook een wonder genoemd worden. Binnenin staan de gouden kandelaars met bijbehorende armen op tafel. Het reukofferaltaar en tafel der toonbroden staan iets verder opgesteld. Bij de ingang hangt het purperen gordijn als scheidingswand tussen tent den tempelterrein. Om een teken van liefde jegens de mensheid te geven wordt het gordijn opengescheurd door een bovennatuurlijke macht. Wel een positieve boodschap.

Paulus gelooft bij zijn bezoek aan de stad en tempel niet dat het bouwwerk door mensenhanden is opgebouwd. Nee, nadat hij de stad had verkend was zijn conclusie duidelijk: het vereren van de tempel is alleen door hem te verkondigen. Hij heeft voor het bezoek immers de goede boodschap van de Zoon van God ontvangen, dus kan het nieuwe leven beginnen. Ook de enorme wolk en het scheuren van het gordijn zijn voldoende bewijs dat God zijn aangezicht in de spiegel heeft getoond.

Het staat letterlijk in de Bijbel: de les om je medemens(en) een waardige knuffel of glimlach te geven. Blijf het rechte pad volgen, wordt aangeraden, zonder een zijspoor te kiezen waar afgoden of bitterheid op je wachten. Het bewijs dat God aan het einde van de rechte weg klaarstaat met het reukoffer en de toonbroden is daarmee wel duidelijk. Hij wacht ons op en zal nog veel gaven mogen uitdelen.