Een zaterdagochtend,
de eerste van juli, waar niemand om straat zich in een lange broek durft te
wagen. De 20 graden was benauwend voor Alex. Gelukkig had hij geen afspraak met
een vriend en de zomerstop van het tafeltennis betekende geen rit naar het clubgebouw.
Wel had hij voldoende geld om uit te gaan, ook zonder zijn vriendengroep. Ze
waren allen het land uit en Alex vond het idee als alleenstaande uit te gaan
aanlokkelijk. Maar dat was voor de avond.
Hij baalde om de
half uur durende wandeling naar het Mercatorplein badend in het zweet af te
leggen, echter het koffietentje serveerde de verrukkelijkste cappuccino van de
hele stad. Dit mocht hij op een zomerse zaterdag niet overslaan. Daar wilde hij
best voor lopen. Op de terugweg zou hij de lijnbus nemen die hem één straat
verwijderd van zijn huisje bij de bushalte afzette. Vermoeiend zou het dan niet
worden. Wat een geruststellend vooruitzicht.
Naarmate hij dichter
bij het centrum kwam begonnen de meeste winkels brandde de plafondverlichting
al. Het aanwezige personeel zouden de instructies krijgen voor het leiden van
de zaak. Om nieuwe kleding of prut te kopen had hij geen behoefte aan. Bovendien
deed het dat liever niet op zaterdag, ongestoord rondneuzen kon beter op een
rustige doordeweekse ochtend. Na vijf minuten had hij het koffietentje bereikt.
De typische inschuifdeuren waren gesloten evenals de plafondverlichting. Pas
bij het observeren door de ruit, zag hij het papiertje met de mededeling: onze eigenaresse is zwanger en naar het ziekenhuis,
we zijn een uurtje later open. Wat vreemd dacht hij, van enkele
personeelsleden wist hij dat ze al vijf jaar hier werkte, dan wisten ze toch
wel zonder de baas hoe alles draaiende gehouden moest worden. Om nu een uurtje
verveeld door de winkelstraten te dwalen wilde hij niet. Bovendien was hij
uitgeput en snakte naar een flesje Fanta. Aan de ander kant van het centrum was
er toch een ijscobar, waar iedereen van vond dat de wachtrijen nooit lang
waren? Bovendien hadden ze een bakje roomijs met versiersels, die altijd lekker
knarste in zijn gehemelte. Hij keerde behoedzaam om en wist het stadspark te
bereiken, na het evenwijdig doorlopen van twee kleine straatjes. Het
kortgemaaide gras en kraakhelder slootwater waren mooi in de overheersende
zonnestralen. Verderop, waar het stadspark eindigde bij het leeuwenmonument,
bevond zich de ijscobar. Het was moeilijk de kleine zaak in te kijken, mede
doordat het zonnelicht hem verblindde. Om in een verwarmde ijscobar zijn
roomijsje te nuttigen leek hem niets. Maar het viel uiteindelijk wel mee. De
plafondairco draaide op volle toeren en de ijsvitrines straalde veel koelte af.
Het bakje roomijs smaakte nochtans niet zoals hij had verwacht. Net toen hij
bedacht dat de zaak van eigenaar was veranderd, viel hem de jonge vrouw bij het
statafeltje in de hoek op. Geduldig likte ze over haar bolletje roomijs, geen
aandacht voor Alex die was geraakt door haar tengere gestalte.
Ze had kraaltjes van ogen en haar neus en mond waren erg preuts. Maar het meest in het oog springend waren haar lange haren die bijna de grond raakte. Onvoorstelbaar mooi!
Toen ze haar hoorntje voor de helft had opgegeten, draaide ze zich om en liep de toilet in. Alex werd een tikkeltje zenuwachtig. Zijn interesse naar wat van plan zou zijn, bij terugkomst in de ijscobar steeg met de seconde. Hij durfde haar niet achterna te gaan, binnen een kwartier kon weer terug zijn. De kans dat de vrouw een praatje met hem zou beginnen was mogelijk, misschien dat het aanbieden van een tweede ijsje haar wel zou helpen. Voor deze gedachte bij hem opkwam, liep ze hem zichtbaar tegemoet. 'He zeg, die toiletten mogen weleens beter schoongespoeld worden' haar gezicht op de jonge knaap achter de vitrines gericht. 'Ik zal het doorgeven, mevrouw' zei hij en liep haastig weg. 'Zin in een tweede ijshoorntje?' Ze concentreerde zich op hem, wat hem deed blozen. 'Oh, wat een goede vraag, net nu ik terug wil naar mijn huisje bij het stadspark.' Ze zag zijn portemonnee waarin hij wat kleingeld vond en besloot in te gaan op het aanbod.
Hoe romantisch zou het niet zijn geweest als Alex en Floor elkaar eerder hadden ontmoet in het koffietentje. Het uurtje dat de tent openging had hij anders besteed én met succes. Haar vriendinnen kende het Mercatorplein, evenals de grote cappuccinomokken die je in het koffietentje kon bestellen. Een vervolgafspraakje voor Alex en Floor gelegd.
De basis voor het leven als twee geliefden die na jaren ook hun trouwbelofte nakomen is wonderbaarlijk. De twee stadsmensen waren beiden gesteld op het christelijke geloof. Open je hart en luister al biddend wat God te vertellen heeft. Ze wilden alles uit het leven halen wat na 40 jaar niet gelukt is. De zoektocht waarop je het antwoord wil weten is er gewoonweg niet. Alex heeft sinds kort twee kleinkinderen waar hij trots op is. De relatie met zijn vrouw én God is niet uit zijn geheugen gewist. God heeft hem nou eenmaal een zoektocht toegewezen die niet te voorspellen was. De ware liefde uit de Korintiënbrief.
