Het aantal trouwe
bezoekers bleef daarentegen gelijk, ook de bandleden bleven trouw aan hun
opkomst. Naast de gedegen gitaarklanken werd het bandje ook bijgestaan door de
liefdevolle alt-stem van de jonge moeder. De kinderen in de kerkzaal konden
gewoon niet besluiten het gebouw te verlaten. Het aantal jonge moeders was
genoeg om te beseffen dat de alt-stem de kinderen in een liefdevolle omgeving
wilde houden.
De stem van Karin
maakte daar opeens een einde aan. Er
moesten getuigenissen worden afgelegd, door mensen die net niet hun tranen
konden bedwingen. Het leven is meer
vallen dan op te staan uit het dal. Gelukkig kwamen er geen diepbedroevende
verhalen, na de dienst kon je altijd nog voor je laten bidden om rouw.
Je kon nog verder
gaan bidden in het grote kamertje, al behoorde dat officieel niet meer tot het
kerkgebouw. Ik hield altijd voet bij
stuk; alleen tweetalig zingen en alleen de voorkeur om de jonge vrouwen met een
beetje genot te aanschouwen.
Naast dat Karin de
leidende rol op zich nam, had ik als man van 34 jaar niet alléén een oogje op
haar. Zij kon altijd goed luisteren en geen enkele zin liet ze inkorten. De
jonge moeder met de gitaar die werd bijgestaan door de singlevrouw achter het
keyboard waren van een andere slag. Voor mij een afwisseling van het vrouwelijk
schoon. Straks zou de gitaarvrouw zich bij haar gezin voegen, zonder maar één
ogenblik bij mijn lustgenot te hebben stilgestaan. Mijn eerdere ontmoeting met
de singlevrouw, dat er een wekelijkse ontmoetingsavond met bandleden zou zijn
stemde mij tevreden. Ik wilde natuurlijk wel een bijdrage leveren, ik had
vroeger meegezongen in het kerkkoortje. Op mijn keyboard spelen was in weken al
niet meer gebeurd. Want dat moet duidelijk zijn; het mag niet opvallen als mijn
interesse verder reikt dan het mooie muziekspel. Het idee, om mijn muzikale ervaring te delen
en dus jonge vrouwen te ontmoeten kon ik moeilijk weigeren.
Maar dat had niets
te doen met waar Karin mee bezig was. Een voor een kwamen de getuigenissen met
soms een Bijbelvers die was blijven hangen. Het thema van de dienst was immer Getuigenis, mijn genot tot het vrouwelijk was
inmiddels verdwenen.
De afsluiting met
een kort liedje had een rustgevende boodschap; kan het niet beter worden, roep
je gewoon DE HEER om hulp.
Na de dienst zouden
de alledaagse zaken weer prioriteit krijgen, met gesprekken aan de statafels.
De jonge moeders meden deze plaatsen, er moest gelet worden op de jonge
kinderen. En daar hebben we ook een punt; kinderen onder de 6 jaar zijn zo
speels dat wakende moedersogen
belangrijker zijn. Hierboven liepen ze wat verstandiger rond, alleen nog
niet geschikt voor een praatje. De kindertijd had ik met 34 jaar ruim achter
mij gelaten, afhankelijkheid van mijn ouders is niet meer nodig. Met iemand van
25 jaar kun je wel een doeltreffend gesprekje voeren.
Behalve de korte
jurkjes en blousejes was de kernboodschap van de dienst hetzelfde; in het Huis
van God ben je altijd welkom. In september zou het oude rooster weer ingaan.
Geen zomers genot meer!
Kun jij merken dat
de zomermaanden rustiger zijn in jouw kerk?
