Er zijn twee manier
van denken in deze maatschappij:
het individualistische denken dat puur gericht
is dat zelf boven alles staat. De vis in het water voelt zich prima, tot er een
collega-vis dat ook zo vind en het minder interessant wordt.
Het groepsdenken,
dat o.a. uit het Midden-Oosten keert het proces om. Je functioneert als één
familie en zal nooit de ander vis als minder beschouwen. Je familie is altijd
dichtbij, waar je je ook bevindt.
In de Bijbel zijn
een drietal verzen die een afspiegeling zijn van wat je als groep anders
bekijkt.
In Lucas 8 valt te
lezen dat Jezus het woord van God volgt en zijn moeder en broers niet de
menigte van het volk in laat stappen. Dat is niet wat God wil. Het vertrouwen
om God te dienen staat voor hem hoger, dan klakkeloos zelf de beslissing te
nemen. Anders is het individualistische denken, wat in Nederland heel normaal is. Alles gebeurd volgens het boekje, de afspraken en correct handelen is de hoogste prioriteit. Het vreemd vinden dat de ander het niet opvolgt is een schande en verdient geen hoofdprijs. Alleen een kort excuus volstaat.
In het groepsdenken
staat het elkaar volgen juist voorop. In Lucas 11 de verzen 5 tot 8 wordt de
vriend behandelt alsof hij niet welkom is in het huis. In Nederland zou het
gewoon niet kunnen dat er 's nachts een vriend als gast wordt beschouwd, zonder
dat het is afgesproken. Maar zo heeft Jezus het niet bedoeld. Wie er ook
aanklopt op de deur, altijd mag de vriend of vreemdeling binnenkomen. Het Huis
van God is een plaats van gastvrijheid en een thuis voor ieder mens. Het
beledigen en wegsturen van deze persoon is in de groepscultuur hetzelfde als iemand in het gezicht spugen. Wat we niet
van God hebben gevraagd maar toch gekregen mag niet geweigerd worden. Jezus is
er zelf heel subtiel en direct over: 'wees een eerlijk en gevoelig mens als het
om gastvrijheid gaat.' De onderlinge relatie tussen jou en de gast is heel
belangrijk.
In Mattheüs 21, het
laatste voorbeeld, komen de beiden jongens ter sprake, die ieder met een eigen
visie dien wat Jezus vraagt. Het verkeerd opvolgen van wat Jezus vraagt
verdient een straf. Deze straf kan in een groepscultuur, hoe vreemd ook, altijd
vergeven worden. Als vader, degene met het leidinggevende voorbeeld, vraagt de
opdracht uit te voeren is er geen excuus mogelijk. De straf voor het niet of
onjuist uitvoeren ervan is de vergeving die erop volgt.
De spijtbetuiging is
in Nederland voldoende, het proces van het foutief handelen dat voorkomen moet
worden, is bijvoorbaat al verkeerd handelen.
Jezus geeft het
goede voorbeeld, zeker als hij God aanroept. Een meningsverschil is niet erg,
achteraf vergeving vragen mag altijd. In Nederland kennen we onze agenda en
taken wel, maar het niet opvolgen van de afspraken is ondenkbaar. En dus de
uitwerking als je als groepscultuur voor het eerst in Nederland gaat wonen. Het
voor jezelf op eigen houtje regelen is vreemd en wordt niet gedoogd door de
familie. Dat bestaat niet.Zijn er waarden en normen die voor jouw belangrijk zijn?
